آقا محمود سلام
این روزها مُردن کودکی در بورکینافاسو از گرسنگی تقصیر توست ؛
تورم ، بیکاری ، نا امنی و فحشا که دیگر جای خود دارد .
این روزها شده ای نردبان برای بالا رفتن و رسیدن به جایی که تو شانی بیش از نوکری برایش قائل نبودی .
این روزها بسیار منفوری و خیلی ها شادند از رفتنت .
اما من ناراحتم .
تو امید را در ما ساختی . تو زمانی عدالت و ایمان را فریاد زدی که به گمان تحلیلگران آن روز دوره ی این شعارها گذشته بود . تو آمدی و با شجاعتت امید را در ما زنده کردی . ما به آرزوهای بلندپروازانه ات ایمان آوردیم . این که شد یا نشد مهم نیست ؛ اینکه ما یاد گرفتیم آرزوهای بزرگ داشته باشیم مهم بود .
ما تو را فراموش نخواهیم کرد .
